(verhalenexpositie)

Vanaf het moment dat mijn man en ik zagen dat we moesten  trouwen, kreeg ik ruzie met vrouwen. Mijn voornemen om “ja” te zeggen was kennelijk zó uitnodigend, dat de vrouwen zich aanboden, de één na de ander, om mij dingen voor de voeten te werpen waar ik voor moest gaan staan. Waar ik “ja” tegen moest zeggen, ook al wist ik niet hoe. 

Eind 2004, na 4 jaar intensief woorden hebben, kreeg ik van m’n tweede “ruzievriendin” Wilka Zelders, een nieuwjaarskaart met een afbeelding waar ik helemaal niets van snapte:  bijeengevoegde plaatjes waar ik werkelijk geen samenhang in zag. Vaardig geworden in het woorden krijgen en uit groot verlangen Wilka te verstaan, gebruikte ik ze om de verbinding te maken tussen alles wat ik op haar kaart zag. Zo kreeg ik zicht op het Zussen.

Daar was de bevrijding! Wilka maakte meer collages, ik begon met er telkens niets van te snappen en ging volkomen verdwaald op zoek naar de verbinding, met behulp van m’n vrijgevochten woorden.

Zo ging ik van het Zussen, via het Breken, naar het Verstaan, het Huilen en het Luisteren. Werkwoorden, die een hele nieuwe inhoud kregen. Een nieuwe taal voor een gebied waar ik niet thuis in was.

In juni 2008 kregen deze woorden ook een hele nieuwe vorm, op uitnodiging van Marjan van der Vaart Smit, specialist in haptonomische zwangerschapsbegeleiding en liefhebber van hoofdzaken.

Sindsdien verbleven Het Zussen en Het Verstaan als vaste gasten op de Verbindingsweg in Bloemendaal. Het Huilen is later verhuisd naar de yogaruimte van Lineke Verrips, mijn persoonlijke zwanenvrouw.

Bij die verhuizing, ontstond het Troosten, en uiteindelijk, uiteindelijk bracht me dat bij het B’roeren. Maar dàt is een nieuw hoofdstuk. De weg Naar Believen.