Het Huilen is een beweeglijk iets. Om te beginnen heeft het een zeer beweeglijk eind. Het oorspronkelijke einde ontstond in een ontmoeting met Lineke, waarin ik moest waarmaken wat ik zei en beschrijven wat waar was. Toen ik Het Huilen op doek ging schrijven, bleek dit einde te lang en vreemd genoeg was er meer te zien, in het einde dat ingekort werd.
Het Huilen is al diverse malen verhuisd: van De Verbindingsweg naar De Egelantier (toen het eigendom werd van Lineke). Van de Egelantier naar Klein Heiligland. En de laatste etappe was van Klein Heiligland, met een kleine omweg, naar de Geweerstraat. Maar, zoals vermeld, waar het uiteindelijk uitkomt weet niemand. Het Huilen heeft een beweeglijke eind…
1 thought on “het Huilen”
Comments are closed.