Haarlem, 6 augustus 2012

ha lieverd!

m’n hele leven heb ik gedacht dat wegen niet bleven liggen als ik weer verdwenen was. Ik had het beeld dat de weg zich voor me uitrolde als ik er aan kwam en zich weer oprolde als ik er mee klaar was.

In mei 2012 was ik in Barcelona, samen met Lucas (mijn man) en Ton en Nino (mijn vrienden). Het waren magische dagen. Ik had voor het eerst gevlogen, bijvoorbeeld. Ik had ons vrienden gemaakt met de Sagrada Familia (die ik in het kort voor mijzelf altijd vertaal als “de heilige familie”). Ik zag Lucas de golvende lijnen strelen van wat Gaudi ontworpen had. We liepen en keken, keken en liepen. Kaart in de hand. Langzaam bekender wordend in Barcelona.

Thuis gekomen zocht ik trouw een foto voor m’n thema van de week en koos uit alle foto’s deze. Ik weet ongeveer nog hoe ik me voelde toen ik hem nam: innig gelukkig met Lucas lopend, uitkijkend op deze twee mensen, die ons zo lief waren, die innig gelukkig samen liepen. Alles perfect.

Toen ik de haiku daar bij schreef, zag ik voor het eerst de betekenis van “weg lopen” op een andere manier. Deze weg bleef rustiger liggen, dan alle wegen die ik gekend had. Rustig genoeg om te zien waar hij heen ging. En ik kreeg die tijd omdat gelieven mij vóór gingen.

Ik weet niet meer hoe het kwam, dat ik daarna m’n gedichten in de “hoe ik…”-serie de titel het Betekenen gaf. Maar deze gedichten eren de zinnetjes, die soms zo snel worden uitgesproken, maar meer bevatten als je de tijd krijgt om ècht te kijken wat er nou precies in zit.

Ook hierin ging een gelieve mij voor. M’n vriendin Marjan, die in haar studie naar “weerstand” haar taal liet vertragen en gedichten schreef, waarbij de eerste zin en de laatste zin op elkaar pasten, en daartussenin een bruisende bron van informatie omarmden.

Alsof dichten het ambacht is waarin je de kunst verstaat om tijd die verdicht is, samengeklonterd is, in de vurige kladden grijpen en  z’n momenten er één voor één uit te hameren. 

Iets uit z’n dagelijkse vaart te grijpen en te smeden tot… tot… ach, misschien tot iets waarbij je in de vaste vorm het vloeibaar vuur kan blijven zien.

liefs,

Haarlem, 14 mei 2012

dag lieverds,

vanmorgen hoorde ik dat er een nieuw kind in mijn familie geboren gaat worden! De tweede dochter van m’n oudste zus is zwanger. Ze woont toevallig vlak achter me. We zien haar niet vaak, niet zo vaak als ik van plan was toen ik hoorde dat ze zo dicht bij me kwam wonen, maar het voelt prettig om haar zo in de buurt te weten.

De blijdschap bij de belofte van dit kind vervult me. Dat dit kind nu aan het groeien is, terwijl ik nèt in Barcelona ben geweest, waar ik de Sagrada Familia heb bezocht, als symbool van de oer-familie. Dat dit kind, terugrekenend, misschien nèt ontstaan was toen mijn broer en schoonzus hun 25-jarige verbintenis vierden en ik mijn nichtje zag en haar hoorde vertellen over haar nieuwe liefde. Dat ik dacht: “Wat maakt de liefde mensen toch mooi!”

Deze blijdschap garandeert natuurlijk niets. Niet dat dit kind nooit verdriet zal hebben, niet dat dit kind nooit eenzaam zal zijn of bang. Maar ik hoop dat het eens het besef zal hebben, hoe blij haar familie was met haar komst. Ik zag mijn moeders gezicht toen ze het me vertelde. Ik las de woorden van mijn zus en ik voelde de uitbarsting in m’n eigen hart. Er opent zich een nieuwe generatie in mijn familie en ik hoop dat dit kind ooit het besef heeft van de blijdschap en nieuwsgierigheid die het veroorzaakt heeft en dat dit vermogen van haar af te lezen zal zijn.

“Als het kindje binnenkomt, juicht het hele huisgezin.” Dat zijn woorden, waar ik mijn hele leven met grote handen van heb kunnen uitdelen. Het waren de woorden die mijn ouders op mijn geboortekaartje zetten.

liefs,

Haarlem, 15 april 2012

dag lieverd,

geen beeld had ik bij dit gedicht, totdat ik wat korzelig reageerde op een skype-bericht dat me kwam storen, net toen ik moed had verzameld om het laatste couplet voor de 3^de keer op deze spiegel te schrijven. Mijn vriend Peter uit Antwerpen vroeg mijn aandacht en de korzeligheid was gericht op hem.

Nu begin ik vaak een beetje korzelig naar mijn vriend Peter, maar onze geschiedenis heeft mij geleerd dat de verbinding met Peter verder gaat dan het oppervlakkige geharrewar. We kregen iets samen, toen ik een jaar of 17 was. Ik verloor hem uit het oog en vond hem weer terug toen ik 20 jaar later naast mijn vriendin Nino in de auto zat. Zij vertelde over haar vriendin Dina die twee zonen had en door de manier waarop ze hen beschreef wist ik: dat gaat over Peter. Zij kende hem vanaf zijn babytijd, ik kende haar nog maar pas. Zelfs dát overtuigde mij nog niet dat Peter een blijvertje was.

Hij was inmiddels naar Antwerpen verhuisd en nodigde me regelmatig uit om langs te komen. Via Skype. Waar ik dan op kon antwoorden naar m’n pet stond, omdat ik wist dat ik noch de tijd noch de motivatie kon vinden om het uit te voeren.

Totdat ik tijdens zo’n Skype-gesprekje werd gestoord door Marjan, die me vertelde dat ze de volgende dag naar Antwerpen zou gaan, om een in een galerie gekocht schilderij op te gaan halen. Het bleek dezelfde galerie te zijn waar de vrouw van Peter, Leentje, beeldhouwles had en het schilderij bleek van een schilder te zijn die Peter persoonlijk kende, sterker nog: waar ook hij een schilderij van boven de bank had hangen. Ik reed met Marjan en Fons naar Antwerpen, wat me uiteindelijk tot zingen bracht. Maar dat is een ander verhaal.

Dus bij Peter denk ik altijd 2 x voordat ik denk dat het niet het juiste moment is om contact te hebben. Na de eerste narrigheid besloot ik hem even te laten zien waar ik zo druk mee bezig was. En maakte deze foto. Waardoor dit gedicht ineens een liefdesverklaring aan de zon werd.

niet jou ben ik verloren
maar jouw liefde in m’n hart
of liefde van jou toebehoren
of mij toebehoren voor mijn part

niet jou kon ik verliezen
maar het geloof dat ik het deed
mijn tijd en vorm voor liefde kiezen
alsof ik nu veel beter weet

nu ik zo goed kwijt kan spelen
hul ik mijn hoedanigheid
statig om jou te vervelen
in mijn nieuw te vullen tijd

niet mij kon ik weer vinden
maar mijn eigen spiegelbeeld
mijn voorspelbare beminde
niet jij die mijn niet mij bespeelt

nu ik mijn niet durf verkiezen
als niet jouw nodig instrument
ben ik vrij in mijn verliezen
ik heb jou als mij herkend

liefs,

Haarlem, 15 april 2012

dag lieverd,

de blikjes op oneindig zijn ontstaan vanuit ultieme bereidwilligheid tot samenwerking.

Het ging per ongeluk. Momenten dat woorden bleven haken vroegen om nader inzien. Momenten van nader inzien kregen nieuwe ervaringen. Nieuwe ervaringen gaven nieuwe waarden.

Het streven werd om elk ogenblik een waarde te geven om het verbinden makkelijk te maken én een waarde om het verlaten makkelijk te maken. Maar sommige ogenblikken blijken om verliefd op te worden en alle wetten te breken.

liefs,