Alle berichten van Joke Portegies

Negatief is lief

Ik zal je zeggen: je hoeft nooit meer bang te zijn voor negatieve gedachten. Want je lichaam verstaat ze niet. Dat weten we inmiddels.

Negatieve gedachten zijn lief, omdat ze tijd kopen. Ze gunnen het lichaam even rust.

Omdat het zich er niet aan kan verbinden.

Maar omdat de gedachten zo lief zijn, dat ze toch het lichaam willen laten weten dat ze er zijn, blijven ze doorgaan met vertalen wat uit het lichaam komt.

Als je dan wilt weten wat het lichaam eigenlijk zegt, hoef je dus alleen maar alle nieten weg te halen. En nog wat dingetjes serieuzer te nemen dan je gewend was.

Dát is de kunst van het conflict…

Ruzie

lichtspinRuzie versta ik als  “ruw zien”, dat een beetje kort afgebekt is. Ruw zien is op zich al een hele opgave en zou eigenlijk juist méér ruimte willen, om scherp te stellen. Maar door het kort afgebekte, zit de schrik er te goed in om er eens lekker voor te gaan zitten.

Daarom geloof ik dat je samen het ruwe zien alleen aangaat, als je samen eerst de harmonie hebt gekend. Werkelijk gekend. Zodat je je steeds kan afvragen:”Maar had ik dàt dan ook niet goed gezien?” en je diep in je hart weet dat het echt was. Je hebt in ieder geval íets goed gezien.

Dàt is de plek waar je het ruwe zien mee naar toe neemt. Malend, malend, net zo lang tot het fijn voelt en je er iets van kunt bakken.

Metgezel (vruchtbaar)

metgezel (vruchtbaar) bril € 22,- inclusief brillenkoker € 32,-
metgezel (vruchtbaar)
bril € 22,-
inclusief brillenkoker € 32,-

dag lieverd!
 
vroeger thuis hadden we een dressoir. Twee kastjes links en rechts, glazen schuifraampjes in het midden en een grote la daaronder. In die la bewaarde m’n moeder de raarste dingetjes. Één vakje
was voor oude brillen, die naar de missie gingen (er gingen altijd raadselachtige dingen naar de missie). Als ik me verveelde, knielde ik voor dit dressoir neer, trok de la open, snoof de geur van oude tijden op en onderzocht de dingen die m’n moeder had opgeborgen.
 
Op een goede dag nam ik een bril, bekeek hem eens goed, zette hem op m’n neus, bekeek mezelf nog eens goed in de glazen schuifraampjes, en bedacht:”Dit zou een oplossing kunnen zijn!”
 
Waar het een oplossing voor had moeten wezen, weet ik niet meer. Maar in mijn herinnering moest ik kort daarna naar de oogarts.
 
Jaren later, toen ik weer in wonderen ging geloven, vroeg ik mezelf welk wonder ik wilde laten geschieden. “Mezelf weer leren zien zonder bril”, was het verrassende antwoord.
 
Sindsdien ben ik nieuwsgierig naar waarom ik een oplossing zocht. Veel heb ik gevonden, in mijn onderzoek daarnaar, maar volledig lijkt het antwoord niet te worden. Elke keer als ik denk dat ik klaar ben met mijn onderzoek, dient zich iets nieuws aan. Ondertussen heeft mijn brildragerij me het vermogen gegeven in 2 werelden te leven: de scherpe en de zachte.
 
liefs,
 
 

Straf (bewonderen)

straf (bewonderen) Stoelen Harry (Ikea) € 150,-
straf (bewonderen)

Stoelen Harry (Ikea)

€ 150,-


Op oudjaarsdag 2006 had ik een spetterende ontmoeting met een vriendin. Zij had de laatste maanden van 2006 in bijzonder moeilijke persoonlijke omstandigheden doorgebracht en toen ik op oudjaarsdag m’n nieuwjaarswensen bij haar in de bus deed, en meteen haastig door wilde gaan naar de oliebollenkraam omdat ik bang was dat hij ging sluiten, kreeg ik de wind van voren. Met alle kracht die hartverscheurend verdriet met zich mee kan brengen, kreeg ik woorden, waarvan deze me het helderste bijbleven:
“Je moet je laten ZIEN, Joke!”.
 
Van de weeromstuit heb ik op Nieuwjaarsdag, toen ik alle andere kaarten langs ging brengen, overal aangebeld om
de mensen onder ogen te komen die ik m’n nieuwjaarswensen bracht. Voor straf. Er stond veel wind die dag en ik ging op de fiets, om de energie vorm te kunnen geven die met de gekregen woorden was meegekomen.
 
De storm was nog niet weggewoed, toen ik onderweg naar mijn moeder – op de weg van Stompetoren naar Hoorn – een kudde zwanen tegenkwam, die de wind trotseerden: opstegen en weer landden met als achtergrond de groteske wolken die voortgejaagd werden. Dit werd de achtergrond bij de eerste foto met haiku als verslaglegging van mijn dansmeditaties.
 
Eind 2009 begon ik aan een clownsopleiding, omdat in de studie van de hoedanigheid van het weerhet laten zien zelfs de kleinste dingen zich uitgenodigd voelden om zichtbaar te worden en extra ogen hielpen.
Tijdens een clownsoptreden in de Kleine Houtstraat in Haarlem, ontstond het gedicht over de Hoedanigheid van het Weer, die me het antwoord gaf op de vraag “Waarom zien ze me niet?”