Alle berichten van Joke Portegies

Een punt maken

(uit Hallo meneer God… met Anna van Fynnuitgeverij Callenbach)

“Ik geloof dat het grootste compliment dat ik ooit gekregen heb, Anna’s zwijgen was. Die stilte interpreteerde ik als: ‘Kom, je bent intelligent genoeg om de rest zelf uit te denken, dus ga je gang maar.’ Dat deed ik dan ook. Stel je voor, mijn hersengymnastiek liep altijd uit op:’Bedoel je te zeggen dat…?’
Zo ook nu; ik stak van wal:’Bedoel je te zeggen dat …?’ Wat ze bedoelde te zeggen, was dit: als een getal, laten we zeggen ‘zeven’, gebruikt kon worden om zó uiteenlopende dingen te tellen als bankbiljetten en baby’s, boeken en vleermuizen, dan moesten al deze verschillende dingen iets gemeenschappelijks hebben. Een of andere gemeenschappelijke factor die tot nu toe aan onze aandacht was ontsnapt. Wat kon dat zijn?

Dingen hadden schaduwen; en als iets een schaduw had, dan was dit een positieve aanwijzing dat het bestond. Door een schaduw raakte je veel zaken kwijt die je niet kon tellen, zoals de rode kleur en de zoete smaak, en dat was goed, maar je bleef met de vorm zitten. Aan een schaduw zat nog te veel informatie vast.

Omdat schaduwen van elkaar verschilden, moest je kennelijk nog meer gegevens zien kwijt te raken. Aangezien een schaduw nu al een heleboel nutteloze gegevens voor je overboord gooide, was het redelijk om te veronderstellen dat een schaduw van een schaduw nog meer voor je zou laten wegvallen. En dit deed hij inderdaad, maar uitsluitend als je de schimmenfiguur loodrecht op het scherm hield, en dan werden alle schaduwen rechte lijnen. Het feit dat al deze schaduwen in lengte verschilden, was weer iets anders wat je niet wilde hebben, maar de oplossing hiervoor was gemakkelijk. Je laat gewoon alle rechte lijnen een schaduw op het doek projecteren en dan ben je er.

Wat al deze verschillende dingen met elkaar gemeen hadden, het ding dat je werkelijk telde, een getal, was de schaduw van een schaduw van een schaduw, en dat was een punt. Door deze methode was ieder stukje niet te tellen informatie afgevallen. Dit was het. Dit telde je.”

Brainstormmiddag

Vanmorgen zei ik tegen een vriendin:”Ik kan zo hartstochtelijk opzien tegen dit soort dingen.”

Een middag over enthousiasme en dromen, wie wil dat nou niet? En waarom zou ik, expert in verborgen verlangens, daar dan zo hartstochtelijk tegenopzien?

Bij de voorbereiding van deze middag merkte ik m’n aarzeling bij het stellen van doelen, bij het formuleren van verlangens. Omdat ik beroepshalve geformuleerde doelen en verlangens niet vertrouw. Ik ga voor de verborgen verlangens, voor degenen die “meekomen”, al strevend naar het doel. Een variant op “life is what’s happening while you’re busy making other plans”.

Het is niet dat ik niet van doelen houd, het is dat ik bang ben dat ik blind word van het staren naar een doel.

“Vanwaar dit hartstochtelijke tegenopzien?”, vroeg ik mij. Ik wist daar ineens een illustratie van die ik gebruikt heb bij een presentatie in het kader van m’n opleiding. een foto die me meteen duidelijk maakte wat je kunt bedoelen en wat je misschien nooit kon bedenken te willen.

foto Volkskrant juni 2007 (fotograaf vergeten op te schrijven)

Toen ik die foto gevonden had, waren de beelden ineens niet meer te stuiten: ineens wist ik ook weer waar ik nog meer hartstochtelijk tegenop kan zien: leraren. M’n hele leven ben ik verliefd geworden op leraren, waardoor ik alle kennis die ik wilde ontvangen met warme harteklop en vreugdevolle opwinding tot me nam.

Waarmee ik kom tot het doel dat ik mij in deze bijeenkomst kennelijk wil stellen: dat deze middag mijn leraar is…

DAN heb ik schuldgevoel lief

(uit de correspondentie met Fred)

Ik zelf zie de dynamiek tussen schuld en verdriet juist als gereedschap om in de details te kunnen zien hoe alles juist precies goed was. De schuld is het kompas naar een belofte. Ín de schuld schuilt het verdriet, schurend door de spijt, en het verdriet wast de ogen, vertraagt het tempo, en geeft de gelegenheid méér te zien.

Zo was een element bij het schuldgevoel van de euthanasie, dat ik er in toe had gestemd. Terwijl ik zó wist, dat “wij het niet nodig hadden”. Waarom ik dat wist, wist ik niet. En kon ik ook niet hard maken natuurlijk. Het was ook niet zo dat ik er niet over wílde praten. Met de huisarts hadden we het er al over gehad en toen de vervangende huisarts er over begon, hoorde ik wel “dat het er was”, maar niet dat het voor óns was.

Boris had het anders gehoord. Die had de noodzaak van het nú gehoord. Toen hij dat uitsprak schrok ik me te pletter. Tóen wilde ik het er níet over hebben.

Ik heb een dag geworsteld, wát het nou precies was, waarom ik er zo woedend van werd. En uiteindelijk had ik een situatie uit onze pelgrimstocht die me hielp: we zaten ooit op een terrasje, aan de ochtendkoffie, toen er een bestelautootje zo’n 5 meter van ons af ging staan, ontzettend hard toeteren. Zó oorverdovend, dat we alles in het werk moesten stellen om het buiten te houden. Daarna kwamen er allemaal mensen aan, om brood te halen bij dat bestelautootje. En ondertussen zaten wij ons af te vragen waar we ons brood van die dag zouden vinden. Het duurde minstens een kwartier voordat we ons realiseerden dat het irritante bestelautootje dat we uit onze wereld hadden geband, de leverancier voor ons brood zou kunnen zijn.

Het “zakelijke”  aanbod van de euthanasie kwam eigenlijk met díe impact bij me aan. Dat kon ik beschrijven en daarna kon ik de regie over het regelen aan Boris doorgeven. Die stelde een mooie brief op, namens Lucas. Maar de SCEN-arts, die voor die vrijdag besteld was, kon niet komen. Dat kocht tijd. Voor mij. Voor ons. Pas toen onze eigen huisarts er was, gingen de dingen lopen.

Maar pas op de dag zèlf, snapte ik, waarom ik zo boos was op de “helderheid” van het beeld van de euthansie. Toen was er een moment, dat ik Lucas z’n onrustige bewegingen en z’n rust, kon opvangen in een soort dans. En ik wist: zó hadden we het gekund. Dansen naar het einde van de wereld. Had ik dát geweten, dan had ik dát gekozen.

Maar zo was het niet. En vooral het afgelopen jaar golfde het schuldgevoel over die gemiste keuze door me heen. Zo véél gemiste keuzes, maar deze was wel een hele dikke. Totdat ik me realiseerde, dat het niet alleen om mij ging. Dat het inderdaad zo was, dat als Lucas en ik met z’n tweeën waren gebleven, we het niet nodig hadden gehad. Maar Boris en Gwan waren er ook. En hij had Boris de rol gegeven van de euthanasie. Wat hij ook ècht wilde. En wat ook ècht zijn manier was: zo’n middel om hem daar bij te helpen. En hiermee had hij èn míj het kado gegeven van de dans, Boris het kado gegeven van zijn echte wil verstaan, en Gwan het kado gegeven van het aanzetten van de muziek voor de dans. En Roosje mocht haar eigen vorm. En zag ons. En uiteindelijk, uiteindelijk, kon hij los van ons, weg gaan.

Zo heeft m’n schuldgevoel me gebracht naar een gedetailleerd beeld van het geheel, waarin ik zie hoe iedereen tot z’n recht komt. En dàt is wel iets dat ik aan het leven heb beloofd: dat ik me dáár voor wil inspannen. Dat iedereen tot z’n recht komt. En blijf ik me vertrouwd schuldig voelen over alle dingen, waar ik het fijne nog niet van weet…

Vrede

Ik heb een nicht. Ze is de dochter van de zus van m’n vader en haar man, die me hielp bij het eerste vormgeven van m’n loopbaanambitie om “mensen te willen helpen”.

M’n nicht begon in in september 2007 een school, De Vrije Ruimte. Het begon als een lagere school, toen haar kind naar school moest. Ze vond van veel scholen dingen leuk, maar miste ook altijd wat. Dus toen heeft ze het ministerie van Onderwijs opgebeld om te vragen wat je er voor moest doen, een school oprichten. En toen ze de eerste lachers had doorstaan kreeg ze te horen wat ze moest doen. En vond ze 2 andere vrouwen die mee wilden doen.

Ze begonnen dus met 3 vrouwen en 4 kinderen.

Ik ben 9 jaar later bij haar gaan kijken. Inmiddels waren ze 3 gebouwen verder, hadden ze bijna 60 leerlingen van kleuterleeftijd tot middelbare school. De kinderen doen staatsexamens.

In september 2017 bestond de school dus 10 jaar en organiseerden ze een symposium over Vrede. Ik deed daar een dansmeditatie, in het kader van “de kunst van het conflict”. En kreeg een vragenlijst over wat Vrede was voor mij.

  1. Wat is vrede voor jou?

Een CD met daarop 7 nummers muziek.

  1. Wat is er nodig voor vrede?

Een half uur, een muziekinstallatie en ruimte om te dansen.

  1. Hoe denk je zelf dat je kunt bijdragen aan vrede? Wat is jouw rol daarin?

Ik ben een zus. Één van 4. Ik ben begonnen met Vrede samen te stellen door voor elke zus een lied te vinden. Een lied waardoor ik kan dansen op het gevoel dat elke zus me geeft. Dat waren geen liederen van hoeveel ik van ze hield. Dat waren liederen van het verdriet van het missen. Elke zus een eigen verdriet. Ook voor mezelf als zus. Daarna was er nog ruimte voor 3 nummers om het “ieder apart” tot een geheel te maken. Dat is voor de broers. Daarvan heb ik er ook 4.

  1. Voor wie is vrede?

Voor iedereen die het wil hebben.

  1. Wanneer is er geen vrede?

Ik weet niet of er een tijdstip is dat er geen vrede is. Ik snap wel dat ik het soms niet kan vinden, maar ik denk dat het er altijd is.

  1. Is vrede voor iedereen hetzelfde?

De muziek wel, maar de dans niet.

  1. Wanneer of waar (in welke situatie) ervaar je zelf vrede?

Nu. Ik heb Vrede net aangezet, bij het begin van het schrijven van deze antwoorden, en ik hoor nu het lied dat ik voor mezelf gekozen heb. Ik zet hem extra hard en verheug me op m’n favoriete stukje er in. Ooo, en wat vind ik de kleur van de stem van de zanger mooi! Zo laag en bijna trillerig… O, nu gaan ze omstebeurt zingen. En nu samen. En straks gaat het roepen beginnen. Ja! Nu! …. Aaaahhh… daar moest ik even bij meedoen….Om en om… om het hardst roepen…en dat het dan één lied maakt.

  1. Welke andere living value heeft voor jou het meeste met vrede te maken en waarom?

Ik weet niet of het een rijtje erkende waarden is, de living values, maar ik kies er zelf eentje die ik zeker in een rijtje living values voor zou moeten komen: eigenheid.

  1. Wat doe je als je ruzie hebt? Wat gebeurt er met je? Hoe voelt de ander zich?

Ik ontsteek in woorden. Ik heb het voor het zeggen. Totdat ik m’n zegje gedaan heb. En de ander ook. Dan blijf ik achter met kloppend hart. En met de woorden die ik gezegd heb. En die de ander gezegd heeft. Dan ga ik ze vertalen. Alles wat ik gezegd heb tegen de ander. Alles wat de ander gezegd heeft. Wat ik ervan heb kunnen onthouden dan.

Ik vertaal ze zó, alsof ik ze tegen mezelf heb gezegd. Alsof ik ze heel lief tegen mezelf heb gezegd. En dan ga ik kijken of ik er ook iets mee kan doen. Iets wat wéér klopt.

De ander voelt zich net als ik.

  1. Als je aan vrede denk, wie zou je willen interviewen?

Niemand eigenlijk. Ik kan niet zo goed willen interviewen. O, misschien als ik het vertaal. Tussenkijken. Met wie ik zou willen tussenkijken. O, dan weet ik het wel. Met Ton van Schaik. Die heeft me leren tussenkijken, tussen de dingen die gewoon te zien zijn. Hij kan zó tussenkijken, dat iedereen het gevoel heeft meer ruimte te hebben in de dingen die ze doen. Dat geeft een bijzonder feestelijk gevoel van vrede.

  1. Bij welke muziek ervaar je vrede?

You’ve lost that loving feeling van de Righteous Brothers.

Weerstand

lieve Joscha,

Kijk! Dit hoop ik altijd, dat ik dit gewoon de hele dag voor m’n werk mag doen. Woorden uitpluizen, doorlichten, proeven en vertalen.

WEERSTAND!

Om te beginnen: wat ik ten zeerste geloof is dat, als zo’n woord blijft hangen, het precies het juiste woord was. Waarvoor en voor wie, dat weet je maar nooit. Om te beginnen dan maar voor jezelf. Maar dat je voelt dat het tijd is voor andere woorden bij deze beelden, dat snap ik.

Wat ik zo mooi vind van het woord weerstand, is dat het een verbinding met elektriciteit heeft. En elektriciteit: ah! Dat is m’n studiesnoepje. Ooit heb ik het als thema van de week gebruikt (omdat ik iemand “magnetisme” en “elektriciteit” had horen gebruiken als grootheden die door de mens te gebruiken zijn) en toen kwam er bijgaande haiku uit. Tot mijn verbazing. Want ineens verstond ik het woord “stroom” (waar iedereen tegenwoordig maar in wil zijn) weer anders.

Weerstanden worden gebruikt om de stroomsnelheid te beïnvloeden, gecontroleerd door te laten, opdat datgene wat moet functioneren met de stroom deze beter kan verwerken. Je zou kunnen denken dat dat vervelend is, maar ze worden dus expres in elektrische circuits gestopt.

Dus dat is m’n eerste gegeven: dat een mens weerstand gebruikt om z’n tijd te regelen, om het grote doel te dienen: “contact maken” en “aan gaan”.

Taalkundig is het natuurlijk een prachtig ding: “weer stand”. Dat vertelt voor mij dat er ooit stand was, dat die kennelijk is gaan zitten of liggen, maar nu uitgenodigd wordt om weer te gaan staan.

Maar een definitie voor in m’n woordenboek is dat nog niet. Even proeven…

Weerstand is een ontmoeting met angst. En angst is een hele compacte vorm van tijd. Alsof je momenten tot je beschikking hebt, die je te dicht op elkaar hebt gezet. Ik ken maar 2 soorten angst: verlatingsangst en bindingsangst. Verlatingsangst is de angst om een moment te verlaten (dan ben je dus bang en kijkt naar achteren) – bindingsangst is de angst om je met een moment te verbinden (je bent bang en kijkt naar voren, naar het moment dat voor je neus staat).

Nee, dat gaat de verkeerde kant op.

Even maandagavond terughalen. Het gebeurt op het moment dat je aan iemands beweging wilt komen, als je iemand “aan” wilt zetten. En eigenlijk zie ik dat dat ook eigenlijk precies is wat je van ons wilt – de weerstand ontmoeten. Je wilt tot ons doordringen, zeg maar, bijna binnendringen, maar eigenlijk wil je dat wij je dan meteen weer buiten zetten, waarbij we zelf tevoorschijn komen. Waarbij we ja zeggen tegen onze eigenheid, juist als onze eigenheid nee zegt. Ahhh…. hij begint te komen de definitie: hij hoort bij de definitie van de Nee – het is het groeien naar de Ja, de tijd (en VORM!) leren kennen van de eigen Ja.

En ergens onderweg vandaag, dacht ik ook nog dat het met het ritme te maken had, dat je noemde… Maar dat ben ik kwijt, hoe dat was.

Komt misschien een andere keer.

Gaat er iets bewegen bij je, in deze woordenstroom?

Heel veel liefs!!!!

Joke

het Betekenen

Haarlem, 6 augustus 2012

ha lieverd!

m’n hele leven heb ik gedacht dat wegen niet bleven liggen als ik weer verdwenen was. Ik had het beeld dat de weg zich voor me uitrolde als ik er aan kwam en zich weer oprolde als ik er mee klaar was.

In mei 2012 was ik in Barcelona, samen met Lucas (mijn man) en Ton en Nino (mijn vrienden). Het waren magische dagen. Ik had voor het eerst gevlogen, bijvoorbeeld. Ik had ons vrienden gemaakt met de Sagrada Familia (die ik in het kort voor mijzelf altijd vertaal als “de heilige familie”). Ik zag Lucas de golvende lijnen strelen van wat Gaudi ontworpen had. We liepen en keken, keken en liepen. Kaart in de hand. Langzaam bekender wordend in Barcelona.

Thuis gekomen zocht ik trouw een foto voor m’n thema van de week en koos uit alle foto’s deze. Ik weet ongeveer nog hoe ik me voelde toen ik hem nam: innig gelukkig met Lucas lopend, uitkijkend op deze twee mensen, die ons zo lief waren, die innig gelukkig samen liepen. Alles perfect.

Toen ik de haiku daar bij schreef, zag ik voor het eerst de betekenis van “weg lopen” op een andere manier. Deze weg bleef rustiger liggen, dan alle wegen die ik gekend had. Rustig genoeg om te zien waar hij heen ging. En ik kreeg die tijd omdat gelieven mij vóór gingen.

Ik weet niet meer hoe het kwam, dat ik daarna m’n gedichten in de “hoe ik…”-serie de titel het Betekenen gaf. Maar deze gedichten eren de zinnetjes, die soms zo snel worden uitgesproken, maar meer bevatten als je de tijd krijgt om ècht te kijken wat er nou precies in zit.

Ook hierin ging een gelieve mij voor. M’n vriendin Marjan, die in haar studie naar “weerstand” haar taal liet vertragen en gedichten schreef, waarbij de eerste zin en de laatste zin op elkaar pasten, en daartussenin een bruisende bron van informatie omarmden.

Waaier, handgeschreven, met 1 gedicht, straal 26 cm €15,- Te verkrijgen in hoe ik bang ben/ hoe ik blij ben èn hoe ik dom ben/hoe ik slim ben.

Alsof dichten het ambacht is waarin je de kunst verstaat om tijd die verdicht is, samengeklonterd is, in de vurige kladden grijpen en  z’n momenten er één voor één uit te hameren. 

Iets uit z’n dagelijkse vaart te grijpen en te smeden tot… tot… ach, misschien tot iets waarbij je in de vaste vorm het vloeibaar vuur kan blijven zien.

liefs,

The Happy Child

Haarlem, 14 mei 2012

dag lieverds,

vanmorgen hoorde ik dat er een nieuw kind in mijn familie geboren gaat worden! De tweede dochter van m’n oudste zus is zwanger. Ze woont toevallig vlak achter me. We zien haar niet vaak, niet zo vaak als ik van plan was toen ik hoorde dat ze zo dicht bij me kwam wonen, maar het voelt prettig om haar zo in de buurt te weten.

De blijdschap bij de belofte van dit kind vervult me. Dat dit kind nu aan het groeien is, terwijl ik nèt in Barcelona ben geweest, waar ik de Sagrada Familia heb bezocht, als symbool van de oer-familie. Dat dit kind, terugrekenend, misschien nèt ontstaan was toen mijn broer en schoonzus hun 25-jarige verbintenis vierden en ik mijn nichtje zag en haar hoorde vertellen over haar nieuwe liefde. Dat ik dacht: “Wat maakt de liefde mensen toch mooi!”

Deze blijdschap garandeert natuurlijk niets. Niet dat dit kind nooit verdriet zal hebben, niet dat dit kind nooit eenzaam zal zijn of bang. Maar ik hoop dat het eens het besef zal hebben, hoe blij haar familie was met haar komst. Ik zag mijn moeders gezicht toen ze het me vertelde. Ik las de woorden van mijn zus en ik voelde de uitbarsting in m’n eigen hart. Er opent zich een nieuwe generatie in mijn familie en ik hoop dat dit kind ooit het besef heeft van de blijdschap en nieuwsgierigheid die het veroorzaakt heeft en dat dit vermogen van haar af te lezen zal zijn.

“Als het kindje binnenkomt, juicht het hele huisgezin.” Dat zijn woorden, waar ik mijn hele leven met grote handen van heb kunnen uitdelen. Het waren de woorden die mijn ouders op mijn geboortekaartje zetten.

liefs,

 

 

 

the Happy Child poster
Poster 80cm x 60cm exclusief lijst € 88,-
the Happy Child speelkleed
Speelkleed, handgeschreven en genaaid, ongeveer 150cmx150cm – €150,-
spiegel met The Happy Child
Spiegel 55cmx55cm (binnenmaat 35cmx35cm). Deze heeft een happy eigenaar gevonden, maar het beschrijven van een spiegel met The Happy Child is €100,- – exclusief spiegel.

 

het kwijt schulden

Haarlem, 15 april 2012

 

het kwijt schulden
Deze spiegel was van Ikea (Minde), 120cmx40cm, en ben ik inmiddels kwijt aan een gelukkige eigenaar. Hij kostte €150,-

dag lieverd,

geen beeld had ik bij dit gedicht, totdat ik wat korzelig reageerde op een skype-bericht dat me kwam storen, net toen ik moed had verzameld om het laatste couplet voor de 3de keer op deze spiegel te schrijven. Mijn vriend Peter uit Antwerpen vroeg mijn aandacht en de korzeligheid was gericht op hem.

Nu begin ik vaak een beetje korzelig naar mijn vriend Peter, maar onze geschiedenis heeft mij geleerd dat de verbinding met Peter verder gaat dan het oppervlakkige geharrewar. We kregen iets samen, toen ik een jaar of 17 was. Ik verloor hem uit het oog en vond hem weer terug toen ik 20 jaar later naast mijn vriendin Nino in de auto zat. Zij vertelde over haar vriendin Dina die twee zonen had en door de manier waarop ze hen beschreef wist ik: dat gaat over Peter. Zij kende hem vanaf zijn babytijd, ik kende haar nog maar pas. Zelfs dát overtuigde mij nog niet dat Peter een blijvertje was.

Hij was inmiddels naar Antwerpen verhuisd en nodigde me regelmatig uit om langs te komen. Via Skype. Waar ik dan op kon antwoorden naar m’n pet stond, omdat ik wist dat ik noch de tijd noch de motivatie kon vinden om het uit te voeren.

Totdat ik tijdens zo’n Skype-gesprekje werd gestoord door Marjan, die me vertelde dat ze de volgende dag naar Antwerpen zou gaan, om een in een galerie gekocht schilderij op te gaan halen. Het bleek dezelfde galerie te zijn waar de vrouw van Peter, Leentje, beeldhouwles had en het schilderij bleek van een schilder te zijn die Peter persoonlijk kende, sterker nog: waar ook hij een schilderij van boven de bank had hangen. Ik reed met Marjan en Fons naar Antwerpen, wat me uiteindelijk tot zingen bracht. Maar dat is een ander verhaal.

Dus bij Peter denk ik altijd 2 x voordat ik denk dat het niet het juiste moment is om contact te hebben. Na de eerste narrigheid besloot ik hem even te laten zien waar ik zo druk mee bezig was. En maakte deze foto. Waardoor dit gedicht ineens een liefdesverklaring aan de zon werd.

niet jou ben ik verloren
maar jouw liefde in m’n hart
of liefde van jou toebehoren
of mij toebehoren voor mijn part

niet jou kon ik verliezen
maar het geloof dat ik het deed
mijn tijd en vorm voor liefde kiezen
alsof ik nu veel beter weet

nu ik zo goed kwijt kan spelen
hul ik mijn hoedanigheid
statig om jou te vervelen
in mijn nieuw te vullen tijd

niet mij kon ik weer vinden
maar mijn eigen spiegelbeeld
mijn voorspelbare beminde
niet jij die mijn niet mij bespeelt

nu ik mijn niet durf verkiezen
als niet jouw nodig instrument
ben ik vrij in mijn verliezen
ik heb jou als mij herkend

liefs,

 

 

het Kwijt Schulden
Ik vond een gebroken hart, erg geschikt voor Het Kwijt Schulden. Inmiddels wil ik die niet meer kwijt…

blikjes op oneindig

Haarlem, 15 april 2012

dag lieverd,

de blikjes op oneindig zijn ontstaan vanuit ultieme bereidwilligheid tot samenwerking.

Het ging per ongeluk. Momenten dat woorden bleven haken vroegen om nader inzien. Momenten van nader inzien kregen nieuwe ervaringen. Nieuwe ervaringen gaven nieuwe waarden.

Het streven werd om elk ogenblik een waarde te geven om het verbinden makkelijk te maken én een waarde om het verlaten makkelijk te maken. Maar sommige ogenblikken blijken om verliefd op te worden en alle wetten te breken.

liefs,

het Bloeien

Het Bloeien is stiekem ontstaan. Een beetje uit nood ook. Ik stond met lege handen. En wilde toch iets geven.

Iets dat de liefde vorm gaf.

Waarmee de liefde niet zo’n vaag gevoel bleef
(dat ook ineens verdwenen kan zijn).

Iets waarmee de liefde per persoon te herkennen zou zijn.

Iets dat wáár was geworden door onze geschiedenis met elkaar
en daarom altijd waar zou blijven.

 

Het Bloeien als verjaarskalenderNu ook als verjaardagskalender te krijgen. Prijs €25,- (exclusief verzendkosten). Informeer bij Joke.